Uitstel is geen afstel (ook niet als het een bisnummer betreft)

De metronoom van onze stichter

In de annalen van deCHORALE bevindt zich een 2x per jaar bijgewerkte statistiek over de tijd tussen het wegsterven van de laatste noot van een concert plus het naar beneden gaan van de armen van de dirigent in volle berusting bij het onvermijdelijke einde, en de aanhef van een eventueel bisnummer. Te snel bissen lijkt op begerigheid èn op angst dat het publiek niets zal vragen. Te lang wachten riskeert een leeglopende zaal die niet goed begrijpt wat er gebeurt. In de muziekwereld is dit fenomeen gekend als De Paradox van het Bisnummer. Voor die tijdsmeting gebruiken wij al meer dan 100 jaar een officieel geijkt instrument, met name de metronoom van wijlen Lodewijk De Vocht.

Waarom kwam dat bisnummer in Brugge toch zo laat?

Zo duurde het in Antwerpen exact 80 tikken op positie 40 (het laagste metronoomcijfer) vooraleer het bisnummer aangeheven werd. In Bruhhe, waar het publiek zo mogelijk nog enthousiaster was, verstreek de tijd echter.  De metronoom was onverrichterzake stilgevallen. Het publiek viste onzeker de programmabrochures van de grond die ze bij het applaudisseren in de lucht gegooid hadden om de handen vrij te hebben en maakte zich op om de zaal te verlaten. Tot daar ineens het trio Betty – Thomas – Paul, het BeThoPa Trio, opnieuw het podium op marcheerde en Paul met een simpele armzwaai Nuestra Tierra lanceerde.

De Paradox van het Bisnummer, onderzoeksvraag

Menigeen in publiek, koor en achter de schermen heeft naar de reden hiervoor gezocht. Voor diepgaande analyse moet u natuurlijk bij uw dienaar zijn. Zij is namelijk voldoende wetenschappelijk ingesteld om te werken met bronnenonderzoek, representatieve bevragingen en falsificeerbare hypotheses. “Falsi wat?”, zegt u nu voorzekers. Wel, in simpel Vlaams betekent dit: als een theorie niet kan tegengesproken worden (met feitelijk bewijsmateriaal) dan is het geen goede theorie. Klaar.

De Paradox van het Bisnummer, hypothese

Allerlei mogelijke motieven dringen zich op. Lieve lezer, de ware reden is wellicht deze: achter de schermen waren enkele van de trouwste fans (komende van het Onze-Lieve-Vrouwe-College en Club Brugge) opgedaagd om de drie Bruggelingen langdurig te omhelzen. Drie Bruggelingen? Jawel, ook de genaamde Betty Harlafti, die officieel Garlafti heet, heeft daar haar roots. Ze was die daar eerder in de week trouwens al gaan zoeken.

Was NIET de reden: Paul kent een wiskundige formule om de ideale wachttijd voor een bisnummer te bepalen maar misrekende zich

Ze warmden zich aan de felicitaties en knuffels en vergaten totaal dat er in de zaal nog vele honderden wachtenden waren, evenals een koor en een combo. De dirigent was de eerste die zijn tegenwoordigheid van geest terugvond. Betty propte nog snel drie Strepsils in de mond en spoelde die door met hoestsiroop van Maarten (T06). Thomas nuttigde een beetje vlugzout en een Berlijnse bol. Paul wiste het zweet van zijn voorhoofd, legde zijn krullen in de plooi en vroeg zich af of hij het publiek zou dirigeren of ons. Of helemaal niet, tenslotte wist iedereen hoe het in mekaar zat en dat het tempo als van een grandioze marche funèbre was, dan wel één van hoop en gezwollen trots.

De Paradox van het Bisnummer, bewijs en conclusie

Is deze redenatie nu falsi-dinges? Welk bewijsmateriaal vond ik achter de coulissen? De verpakking van de Strepsils en een plakkerig dopje met nog wat hoestsiroop. Een natte handdoek met het zweet van Paul. Een papieren zakje van bakkerij ’t Korentje in de Pastoriestraat. Jammer genoeg vond ik geen spoor van het vlugzout. Dat was dus sneller geweest dan mijn onderzoek.

Ann D’Haese – T11