Afscheid van Peter Demeulenaere. Geliefd Chorale-zanger, groot in zijn eenvoud

Nee hoor, Peter was geen man van grote woorden of hoogdravend taalgebruik. Op onze wekelijkse repetities schoof hij altijd ietwat stilletjes in onze bassen-rangen. Maar telkens was hij ingetogen blij dat hij er bij mocht zijn. Minzaam, zachtmoedig, getuigend van veel levenswijsheid, met af en toe een zuinige kwinkslag, zo kenden we hem. Voor Peter was muziek een spirituele bron. Hij hield veel van de muziek van Bach, met een voorliefde voor de grote Passies.

Jarenlang was hij een trouw lid, deCHORALE had een betekenisvolle plek in z’n leven. Toen z’n gezondheid het meer en meer liet afweten liet hij dat stilletjes, haast terloops weten. In een sms liet hij dan weten dat z’n ziekte hem “parten speelde” of hij schreef dat de evolutie “niet zo denderend” was. Met verontschuldigingen erbij voor de afwezigheid. Na één van z’n laatste concerten zei hij dat het toch wel vermoeiend was, niet alleen het concert zelf, maar ook de lange voorafgaande uren, met opwarming en raccord. De concerten vroegen meer en meer van z’n krachten.

De laatste maanden moesten we keer op keer op onze aanwezigheidslijsten vermelden dat Peter ziek was. We wisten dat het niet goed ging. En hoewel z’n heengaan op een bepaald moment onvermijdelijk leek, is het nieuws van z’n overlijden hard binnengekomen, ook in deCHORALE.

Kort na z’n overlijden contacteerde één van z’n zonen ons met de vraag of er met het koor “iets” mogelijk was op de begrafenis. Wat je dan ziet is wonderlijk maar tegelijk ook vanzelfsprekend in deCHORALE: “Natuurlijk dat er iets kon”. In een handomdraai brachten we volk op de been en werd repertoire bijeen gezocht. Met veel Chorale-zangers waren we erbij. Samen met familie, vrienden, kennissen en collega’s hebben we afscheid genomen van Peter. Hij hield van mensen, hij hield van muziek, hij hield van deCHORALE. Peter was graag gezien. We zullen hem missen.