“De eerste en belangrijkste straf voor onrecht is het besef het begaan te hebben” (Seneca 5 vC - 65 nC)
In onze uitvoering trekken we het universele verhaal van proces en veroordeling van Christus door naar de geschiedenis tot en met de actualiteit, waar nog steeds gerechtelijke dwalingen plaatsvinden. Door de eeuwen vinden we judiciële uitspraken die beïnvloed werden door politieke ideologieën, racisme, klassenverschillen, religie, of de publieke opinie en vooroordelen. We kunnen parallellen trekken als het gaat om het onbegrip, het conflict en de menselijke tragiek.
Dit alles werd vertaald naar de regie van dit concert.
In het eerste deel vertolkt het koor de rol van het volk, de publieke opinie.
In het tweede deel zitten we in het proces zelf. Christus wordt naar de beklaagdenbank vooraan geleid in een oranje overall, verwijzend naar de Guantanamo-gevangenen. Een deel van het koor verplaatst zich naar de tribune van de jury. Pilatus komt naar voor als rechter, in rode toga, en neemt plaats op het spreekgestoelte. Hij luistert naar de stem van het volk, de stem van de jury, maar ook naar zijn eigen innerlijke stem.
Pilatus worstelt met zijn geweten en probeert Jezus te beschermen, hoewel hij uiteindelijk toegeeft aan de druk van de menigte en Jezus aan hen overgeeft om gekruisigd te worden.
Na de ontroerende aria Eilt, eilt… nach Golgatha, waartussen het koor herhaaldelijk Wohin? zingt, komt het moment van de kruisiging. Het volk trekt symbolisch het doek van het kruisbeeld. Dit transformeert daarop tot het onderkleed van Christus, dat de soldaten onder mekaar verloten.
Vooraleer de voorstelling begint, worden er beelden van onterecht veroordeelden geprojecteerd. Tijdens het concert verschijnen andere gevallen van gerechtelijke dwalingen boven de hoofden van het koor. De koorleden hebben hieraan bijgedragen door verscheidene casussen aan te brengen.
De prachtige muziek en teksten van deze Johannespassie helpen bij de reflectie over het vele onrecht in de wereld. Het eindbeeld toont een Christus die door het volk naar boven loopt naar de oplichtende horizon. Een suggestie van de kracht van hoop en verlossing.
Hugo Segers, regisseur